Spadł pierwszy śnieg. Biały puch pięknie przyozdobił dobrzycki park

Zespół Pałacowo-Parkowy z końca XVIII w. znajduje się we wschodniej części Dobrzycy. Stanowi połączenie klasycystycznych budynków: pałacu, oficyny i pawilonów parkowych – Panteonu i Monopteru, z parkiem krajobrazowym. Początki dobrzyckiej rezydencji datują się na okres średniowiecza. Pierwszą wzmiankę źródłową o Dobrzycy zawiera dokument z 1327 r., w którym jako świadek występuje Mikołaj Dobrzycki. Siedzibą jego potomków – Dobrzyckich herbu Leszczyc pozostała ona jeszcze przez niemal cztery stulecia, do 1717 r.

Obecny klasycystyczny wygląd pałac uzyskał w latach 1795-1799 po przebudowie dokonanej z fundacji Augustyna Gorzeńskiego, według projektu warszawskiego architekta Stanisława Zawadzkiego. W czasie II wojny światowej pałac został częściowo zniszczony. W 1988 r. powołano w pałacu Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu i rozpoczęto prace konserwatorskie. Osiem lat później wojewoda kaliski utworzył Muzeum: Zespół Pałacowo - Parkowy w Dobrzycy, które w 1999 r. przejął powiat pleszewski, a w 202 roku przekazano je Sejmikowi Województwa Wielkopolskiego. Muzeum udostępniono zwiedzającym w 2005 r. W środku możemy podziwiać wystawy czasowe o tematyce związanej z ziemiaństwem, dawną obyczajowością i kolekcjonerstwem.

Zespół Pałacowo-Parkowy to również stawy, a także wiele gatunków drzew, wśród nich: dęby, platany, buki, lipy, kasztanowce, graby, w tym ponad trzydzieści pomników przyrody. Najważniejszymi z nich są: platan klonolistny z poł. XVIII w., znajdujący się niedaleko wjazdu na teren zespołu pałacowo-parkowego, oraz najstarszy w Polsce klon polny z końca XVII w., znajdujący się w pobliżu oficyny.

Za: gmina Dobrzyca i Muzeum Ziemiaństwa w Dobrzycy.

ZOBACZ RÓWNIEŻ: