NASI POWSTAŃCY: Andrzej Bartczak (1895-1980) z Fabianowa

Andrzej Bartczak urodził się 17 października 1895 r. w Fabianowie w ówczesnym powiecie jarocińskim, a obecnie pleszewskim, jako syn Filipa Bartczaka i Anastazji d z. Kolenda. Miał rodzeństwo: Mariannę (1900-?), Antoninę (1900-1901), Pelagię (1902-?), Franciszka (1905-?), Walentego (1907-1976), Magdalenę (1909-?) i Władysławę (1914-1995).

Jak wielu jego rówieśników przymusowo wziął udział w I wojnie światowej w szeregach armii niemieckiej w 310 Kompanii Moździerzy (Minenwerfer-Kompagnie 310) i 21 lipca 1916 r. został ciężko ranny. Po zakończeniu wojny wrócił w rodzinne strony i wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim. 8 stycznia 1919 r. wstąpił do I kompanii koźmińskiej. Wyruszył 10 stycznia na front pod Zdunami, a 20 stycznia - na front pod Kobylin. Po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego najprawdopodobniej wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 1 Pułku Artylerii Ciężkiej.

Później służył w 14 Pułku Artylerii Lekkiej, a we wrześniu 1939 r. wziął udział w 30 Pułku Artylerii Lekkiej. Po rozformowaniu jednostki Ruchomego Warsztatu Naprawy Czołgów nr 4 - JW2300 w Elblągu. Nie wiadomo kiedy przeszedł na emeryturę. W 1974 został awansowany do stopnia podporucznika, a później otrzymał awans na porucznika. Andrzej Bartczak zmarł 21 kwietnia 1980 r. i spoczął na cmentarzu w Krotoszynie. Jego żoną była Agnieszka z d. Ignasiak (1895-1988).

Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczy, Medalem za Warszawę 1939-1945, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Złotym Medalem "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny", Srebrnym Medalem "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny", Brązowym Medalem "Za zasługi dla obronności kraju", Odznaką Grunwaldzką, Medalem 10-lecia Polski Ludowej oraz odznaka Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.