Historia Pleszew. Unikatowe fotografie z rodzinnych zbiorów. Jeszcze nigdy nie były publikowane!

Dzięki Drużynie Tradycji 70 Pułku Piechoty prezentujemy wyjątkowy album fotograficzny kpt. Antoniego Dąbrowskiego. Na kartach albumu m.in. unikatowe zdjęcia z wizyty gen. Józefa Hallera w 17 pal w Gnieźnie z 1923 roku. 17 pal wraz z pułkami 70 pp (Pleszew), 69 pp (Gniezno) i 68 pp (Września) wchodził w skład 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty Armii „Poznań”.

- Pan Andrzej przechowuje także inne cenne pamiątki po dziadku: mundur, odznaczenia, mapnik, lornetkę, dokumenty i… patelkę polową - podkreśla Tomasz Wojtala z Drużyny Tradycji 70 Pułku Piechoty w Pleszewie.

Kpt. Antoni Zygmunt Dąbrowski (1899-1979)

Ur. 10.V.1899 r. w Kuklinowie k. Kobylina (pow. Krotoszyn). Rodzice: rymarz Aleksander Dąbrowski i Franciszka z d. Banaszak. W 1919 r. ukończył Szkołę Rolniczą w Bojanowie. 13.VI.1919 r. na ochotnika wstąpił do wojsk wielkopolskich. Kadet Szkoły Podchorążych na Sołaczu w Poznaniu. Przydzielony do 2 Pułku Artylerii Lekkiej Wielkopolskiej (od 1920 r. 17 Pułk Artylerii Polowej, od 1931 r. - 17 Pułk Artylerii Lekkiej). W szeregach 17 pap walczył z bolszewikami. Od 1921 r. stałym garnizonem 17 pap w okresie pokoju było Gniezno. W 1932 r. awans A. Dąbrowskiego na kapitana. W pułku pełnił różne funkcje: oficer 4 baterii, referent oświatowy, członek Sądu Honorowego dla oficerów młodszych, oficer placu Gniezno. Uprawiał szermierkę. Grywał w brydża. Organizował zawody konne i biegi myśliwskie. Tuż przed wybuchem wojny w sierpniu 1939 r. przeniesiony do sztabu Armii „Poznań”. Walczył w bitwie nad Bzurą. Podczas obrony stolicy pełnił funkcję oficera łącznikowego między d-twem Armii „Warszawa” a komendanturą cytadeli. Po kapitulacji wyrzucił do Wisły swoją szablę i pistolet Vis. Przebywał w kilku oflagach: X B w Nienburgu nad Wezerą, X A w Itzehoe (Szlezwig-Holstein) i VI E w Dorsten (Nadrenia). Numer jeniecki - 75049. W III.1945 r. wyzwolony przez armię amerykańską. Od 1.IV.1945 r. służył w obozie dla jeńców niemieckich w Düsseldorfie jako dowódca kompanii wartowniczej. W 1946 r. wrócił do Polski. Nie otrzymał przydziału wojskowego, a w 1950 r. został przeniesiony do rezerwy. Pracował jako księgowy w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich w Jeleniej Górze (oddział Kniaźnice), później jako referent Centrali Spożywczej w Państwowym Przedsiębiorstwie Spółdzielczym w Krotoszynie. Od 1951 r. Prezes Zarządu Spółdzielni Pracy Mechaniczno-Instalacyjnej w Krotoszynie. Z wojska wyniósł zamiłowanie do koni. Był jurorem i sędzią zawodów konnych w woj. poznańskim. Wstąpił do ZBoWiD-u. Zmarł 17.II.1979 roku. Spoczywa na cmentarzu w Krotoszynie.
Odznaczenia: dwukrotnie Krzyż Walecznych, złoty i srebrny Krzyż Zasługi RP, brązowy i srebrny Medal „Za długoletnią służbę wojskową” (1938, 1939), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 (1928), Odznaka Grunwaldzka (1971), odznaka pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich (1921), odznaka pamiątkowa 17 pal (nr 8), odznaka strzelecka III klasy (nr 36831), odznaka sportowa II klasy (nr 931).
Rodzina. W 1925 r. ożenił się z Marią z d. Czabajską. Mieli dwóch synów: Jan Kanty Aleksander (ur. 1926) i Bogdan Józef (ur. 1930). Jan Kanty Aleksander Dąbrowski został artystą malarzem, a głównym tematem jego obrazów były konie i sceny batalistyczne.